Functionalisering van materialen

De oppervlakken van alle implantaten vormen het raakvlak tussen materiaal en biologische omgeving. De functionalisering van oppervlakken, zoals het gericht "printen" van chemisch verschillende gebieden op silicium-, metaal- of polymeeroppervlakken op nanometerschaal, maakt een verdere miniaturisering mogelijk van sensoren die hun functies in of op het lichaam kunnen controleren en zo nodig de toediening van geneesmiddelen vanuit een aangesloten systeem kunnen regelen.

Door het functionaliseren van oppervlakken wordt een betere biocompatibiliteit van de oppervlakken van bijvoorbeeld intracorporale sensoren bereikt, waardoor de vreemde detectie/weefselinkapseling die vaak optreedt als reactie van het lichaam op externe (niet-biocompatibele) componenten, wordt verminderd. Aldus optimaliseert het proces de biocompatibiliteit, de corrosiebescherming, het antimicrobiële effect en de totale verblijftijd van implantaten.